Bay Darkness
Adın karanlıktan mı geliyordu yoksa sen mi karanlıktın,
bilinmez. Gök mü ağlıyordu yoksa gözlerin mi yaşlıydı, bilinmez.
Mahrem duygularını kaybetmiş bir nesilde bulduğum mahremiyetimi kaybediyorum
bu gece.
Olmaz denilen her şeyi oldurdu Bay Darkness.
Kaybedilen duyguların tamamını şırınga ile damarlarıma aşılar gibiydi.
Bağışıklık sistemimi alt - üst eden en güzel virüstü o. Ondan gelecek her şey
benim şifamdı sanki. Yaşamama sebebiyet veren kan gibiydi damarlarımda. O,
vücudumun dört bir yanını sarıp gezinirken bedenimde, ben oldukça
huzurluydum.
Çıkmaz sokağımın, çıkışı. Karanlık gecelerimin gün ışığıydı o.
Dipsiz kuyulardaki çaresiz çırpınışlarımı duyar
gibiydi gelişleri. Çıkışı belli olmayan tünelin acil çıkışıydı. Güneşimdi.
Sonra birden güneşimi kaybettim, sureti karanlıklar
ardında.
Sırtını dönmüş, uçurumdan aşağı doğru bakınır
haldeydi. Gözleri ölümün kıyısına bakar gibi dalgındı. Tüm çığlıklarım
boşunaydı. İşitme duyuları herkese açıktı Bay Darkness’ın, bir tek bana
kapalıydı sanki. Serzenişlerim boşaydı. Biçare bağırmaya devam ediyordum 'Gitme!' diye..
Duymuyordu.
Tüm algıları bana çalışan adam, bütün kapılarını
kapamıştı yüzüme. Beni duymuyordu, bakmıyordu suretime. Tutmuyordu ellerimi.
Üşüyordum. Karşı uçurumun kıyısında öylece ölüme gider gibi duruyordu bedeni.
Çaresizliğin kelime anlamı bile anlatmaya yetmiyordu çaresizliğimi. Kimsesiz
kalmış çocuklar gibiydim, gözleri dolu dolu.
Sen git Bay Darkness, git. Ölümün mutluluk verecekse sana, gözümden akan iki
damla yaş mutluluğundan olsun. Ben seni çöken her karanlıkta hatırlayacağım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder